ΥΙΟΣ
I.
υἱός
тж. ὑός, эол. υἶος, староатт. υἱύς ὁ (у Hom. υἱ in thesi иногда кратко; gen. υἱοῦ и υἱέος эп. υἷος, dat. υἱῷ и υἱεῖ эп. υἱέϊ, υἱεῖ и υἷϊ, acc. υἱόν эп. υἱέα и υἷα; pl.: nom. υἱοί и υἱεῖς эп. υἱέες и υἷες, gen. υἱῶν и υἱέων, dat. υἱοῖς и υἱέσι эп. υἱοῖσι и υἱάσι, acc. υἱούς и υἱεῖς эп. υἱέας и υἷας; dual. υἱεῖ эп. υἱέε и υἷε, υἱέοιν) сын
υἷες Ἀχαιῶν Hom. — сыны ахейцев, т.е. ахейцы;
υἱὸν ποιεῖσθαί τινα Aeschin. — усыновлять кого-л.;
υἱεῖς ἄνδρες Dem. — взрослые сыновья
II.
υἷος
эп. gen. к υἱός См. υιος
Смотреть больше слов в «Древнегреческо-русском словаре (Дворецкого)»
ΥΙΩΝΟΣ →← ΥΙΟΠΟΙΕΟΜΑΙ