ΚΑΤΑΚΑΙΩ

κατακαίω κατα-καίω атт. κατακάω (ᾱω) (fut. κατακαύσω, aor. κατέκαυσα эп. κατέκηα, pf. κατακέκαυκα, эп. 1 л. pl. conjct. κατακήομεν (= κατακήωμεν), inf. κατακαιέμεν, эп. inf. aor. κατακῆαι и κακκῆαι; pass.: fut. κατακαυθήσομαι, aor. 1 κατεκαύθην, aor. 2 κατεκάην) 1) сжигать, предавать сожжению (τινὰ σὺν ἔντεσι Hom.; σάρκα καἰ ὀστοῦν Arst.; τὸ ἄχυρον NT.) 2) уничтожать пожаром, предавать огню (πόλιν Her.) ; pass. сгорать (ἡ οἰκίη κατεκάη Her.) γῆ κατακεκαυμένη Arst. — выжженная земля 3) гореть κατὰ πῦρ ἐκάη Hom. — огонь догорел